Een lied over liefde, verlies en de stille verbondenheid die blijft.
Over hoe het overweldigende gevoel van iemand moeten missen na verloop van tijd langzaam plaatsmaakt voor de kracht van herinnering.
Soms is het niet het afscheid dat blijft, maar de blik waarmee alles ooit begon.
De blik die mij koos, is een lied over de transformatie van gemis naar nabijheid, wanneer wat ooit pijn deed, langzaam weer licht mag worden.
Sommige ontmoetingen veranderen ons voorgoed.
Ze worden ankerpunten in de tijd, momenten waarop iets wezenlijks verschuift.
En als dat wat zo levensveranderend was, op een dag verdwijnt, komen herinneringen zachtjes terug — onverwacht, maar verwarmend.
Voor mij begon dit lied bij één beeld: die allereerste blik van herkenning, die alles wat volgde een andere kleur gaf.
Zoveel jaren later vroeg deze herinnering om een melodie.
Van akkoorden tot Melodie
Het eerste akkoord ontstond op een stille ochtend, bij een eerste kop koffie achter de piano.
Zonder vooropgezet plan begon ik te spelen — gedachteloos, bijna aarzelend.
Uit die timide stroom van akkoorden borrelde een melodie omhoog, met een vleugje weemoed.
Na de eerste noten wist ik wat ik in dit lied wilde vertellen.
De woorden kwamen eenvoudig, zonder versiering: sober, intiem en eerlijk. Dat maakte het vanzelfsprekend om het lied te laten klinken als wat het was — een kleine, akoestische ballade.
In het eerste vers klinkt enkel de piano, alsof je even mag meekijken bij het ontstaan zelf.
Naarmate het lied zich ontvouwt, voegen zachte strijkers en lichte percussie zich erbij.
Zo groeit de melodie langzaam in kracht, tot het refrein zich opent in volle bezetting — met band, achtergrondzang en een tegenmelodie van de strijkers. Daarna zakt alles weer terug naar rust: een paar slotakkoorden op de piano, die je thuisbrengen in de tonica.
We kozen voor een sobere instrumentatie — piano, zacht aangezette strijkers en een minimalistische ritmesectie, zodat de woorden hun ruimte houden.
De kracht van eenvoud
In dit lied spelen kleine symbolen en details de hoofdrol:
de stilte als warme metgezel,
de ochtend die onbestemd begon tussen alle blikken die gewoon voorbijgaan.
Maar ook de ontmoeting met een soulmate, waardoor oude emotionele wonden én fysieke pijn verzachten,
in een nieuw licht gezien.
Sommige beelden vonden geen woorden, maar zijn verweven in de melodie:
het kopje koffie naast me aan de piano dat afkoelt,
de zonnestraal op de vensterbank die herinneringen oproept,
en natuurlijk die ene blik, die als een kompas blijft.
Het refrein vat het samen:
“Ik draag je bij me, ook als je weg bent.”
Een regel die niet zozeer pijn verzacht,
maar een plaats geeft aan wat bleef.
Intiem en Dichtbij
Muzikaal wilden we dichtbij blijven.
De zang is heel natuurlijk ingezongen, diepe maar ingehouden emoties, worden hierbij op een intieme en vertrouwelijke manier verteld.
Die intieme benadering maakt ruimte voor de luisteraar om eigen herinneringen toe te laten
zonder oordeel, zonder haast, maar met zachte aandacht.
Een lied als metgezel
Ik hoop dat De blik die mij koos een metgezel kan zijn
voor wie iemand intens mist,
of voor wie de mooie herinneringen wil koesteren
als de reflectie van een ochtendzon,
een licht dat telkens opnieuw herinnert aan wat waardevol was en blijft.
Omdat herinnering een krachtige energiebron kan zijn.
🎧 Luister naar “De blik die mij koos
Via de video hieronder of, als je liever enkel luistert, via de audioversie op SoundCloud.